හද ගැබේ පායා දිලිනු සඳේ
අඳුරු වලාපට කෙමින් කෙමින් ඇවිදින්
නිල් සඳ මඩල යටපත් කලදා
මා වෛර කරනුයේ කාටදැයි පවසන්
මුළු ලෝකයම එකලු කලදා
හෘද සන්තනයම ඔබට සින්නක්කරේට ලිව්වෙ
සඳ රූ මා වෙලා ගත් නිසා
ගත තුළ ඔබ කිඳා බැසගත් නිසා....
ස්වල්ප නිමේශයකින්....
අරුමයකි.....ඔබගේ රැස් තවමත් මා ළඟ
හදෙහි ගැඹුරේ සැඟවී රිදවන උල් කටු මෙන් රිදවයි...
අමවක දාට.....
මට එළිය දෙන සඳ රේඛා ලෙස....
ඒ වේදනාවට මා තවමත් ලෙන්ගතුයි....
No comments:
Post a Comment