සෙවනැල්ල

ඔබ නැති කල සිහිවෙයි මට එය
දහස් වරින් වර
නෙතු දහසක් පැරදු ඒ දෑසේ
අහිංසකාවියේ ඇයි කුරිරු වුනේ

සෙවනැල්ලක් සේ මුළු හද මඩලේ
රජකල දා ඒ රන්වන් කාලේ
එළිය පොඩක්වත් නැති වුනු සමයේ
සෙවණැලි කොහෙදෝ මෙදා අනාතේ...

සිහිවන සිහිවන හැමවර සිතඟට
හද ගිණි අවුලන ගින්න නැගෙයි
ඔබේ සිනාකැන් උරුම නොමැත මට
මගේ වරද මත මියුලැසියේ

මෘදු ආදරය

නොඅසනු! ඔබ මට ආදරේ දැයි,
සැබවින්ම
එය මට නිගාවකි, පහත් සරදමකි....
එක දෙයක් මට හැගේ....
දෙවොලක් බඳුවු මාගේ අදරය
නිර්මලව...පෙහේවී...
ඔබ වෙනුවෙන්ම කැප කල
ඒ
මෘදු ආදරය
ඔබට නොදැනෙන නිසා
නොවන්නේද.....

කතරකට පෙම් බැද.......

කතරකට පෙම් බැදි විට
ආදරයට වැලි ලැබුනි
විදින්නට ගිණියම් රළු සුළං පහස ලැබුනි
මාගේ සදාහරිත වන රොදක් වන් සිත වෙනුවට.....

රුදුරු මාරාන්තික සර්ප විමාන දිටිමි....
මා සා විසාල් වැලි කතරේ අතරමං
රුදුරු තණබිසි දිටිමි.....
හරිත වර්ණයෙන් යුක්ත වුද සිත් පෙලන දුරට නොපෙනෙන
විකෘති වු උල් සහිත පතොක් වෘක්ෂ දිටිමි....
මට කිසිත් නොහැගුනි....

නිරුදක නොවුනත් කතර, මා නිරුදකය....
අසරණය..මං මුලා වීද...දෙලොවක් අතරය...නොහැගේ..
මේ සා විසුල් අහසින් කඳුළු බිදක්වත් සලා මොහොතකට,
කතර සසල නොකරන්නේ ඇයි......